Kur’an’ın 93. suresi olan Duha Suresi, Mekke döneminde inmiştir. Sure, 11 ayetten oluşmaktadır. İsmini, ilk ayetinde geçen “kuşluk vakti” anlamına gelen “duhâ” kelimesinden almıştır. Güneş’in yükselişini sembolize eden kuşluk vaktine edilen yeminle başlar.
Peygamber Muhammed’in Mekke’deyken yaşadığı bir olaydan sonra bu surenin inişi başlamıştır. Fecr Suresi’nden sonra ayetlerin inişi bir süre durmuş, bu durum Mekkeli paganlar arasında alay konusu olmuştur. Ancak Duha Suresi’nin inişiyle birlikte bu sessizlik sona ermiş ve ayetler, Peygamber’in ölümüne kadar devam etmiştir.
Surenin ilk iki ayetinde kuşluk ve gece vakitlerine yemin edilirken, üçüncü ayette Rabbinin Peygamberi terk etmediği ve darılmadığı belirtilmektedir. Sonraki ayetlerde Peygamber’in hususiyetlerinden olan yetim oluşu, yolunu kaybetmiş oluşu ve fakir oluşu ele alınmış ve teselli edilmiştir.
Duha Suresi’nin ayetleri arasında Peygamberin yaşadığı zorluklara ve Rabbinin lütfuna vurgu yapılmaktadır. Yüce Allah’ın nimetleri hatırlatılarak Peygamber teselli edilmiş ve övgülerle anılmıştır.
